Fantazje

Zgłaszam swojego pomroka nowicjusza!

Historia:

Dawno temu, gdy byłem małym dzieckiem i ganianie za kurami było dla mnie świetna zabawą, wioskę, w której miszkałem odwiedziło dwóch magów. Byli dość potężni i zatrzymali się w drodze do jakiegoś miasta magów o którym nigdy nie słyszałem. Następnego dnia, gdy chcieli już wyjechać, pokłócili się o coś. Było to całkiem rano, kiedy wszyscy jeszcze spali a ja sam przechadzałem się po gospodarstwie. Nim się obejrzałem w ruch poszły potężne czary i po kilku przerażających chwilach walki padł jeden z nich. Drugi szybko wsiadł do wozu i odjechał. Ja, zachwycony pokazem magii, pszełamałem strach i podszedłem do nieboszczyka. Po dokładnych oględzinach w połach jego płaszcza znalazłem pierścień który aż drżał od magii w nim zawartej. Znalezisko ukrywałem przez lata, aż do momentu gdy dowiedziałem się, co potrafi. Dzięki niemu przeniosłem się na Plan Cienia, do miasta Pomrok, a pierścień się rozpadł. Tam poddałem się transformacji i zostałęm pomrokiem, chcąc zgłebić ich tajemnice i poznać wiedzę którą wywieźli z Netherilu.

Charakter:

Niemożliwością jest chyba bycie dobrym pomrokiem. Dltego też jestem zły, choć nie do szpiku kości. Stałem się taki przebywając w otoczeniu pomroków, a byłem tam tylko po to, by zgłębiać wiedzę.

Wygląd:

Tak się złożyło, że mój avatar to pomrok (nie zamieżałem tego!) Możecie więc sobie wyobrazić jak wyglądam. Preferuję czarne szaty i nie przepadam za ozdobami. Zawsze mam przy sobie swój porosty, czarny kostur ze zdobionym wężem na końcu. Często zakładam kaptur, aby ukryć swoją ciemną twarz.

Umiejętności:

Generalnie pomrok w cieniu zyskuje szczególne zdolności, w słońcu zaś jest zwykłym człowiekiem. Dlatego też w cieniu potrafię (powiedzmy, że tak intuicyjnie raz na dzień) stać się niewidzialny. Łatwiej również mi jest się skradać i ukrywać. Potrafię także osłabić nieco niemagiczne światło. Jestem magiem, a więc umiem rzucać czary (Choć nie są to czarny nie wiadomo jak potężne, już wystarczająco dużo daje mi bycie pomrokiem. Nie oznacza to jednak, że jestem jakimś nowicjuszem ). Skoro nie ma być żadnej mechaniki, to nie będe pisał jakich czarów używam, bo to zepsułoby cały klimat gry na free

Moja wiedza o Planescape? Ten świat jest szeroki i głęboki i kryje tyle tajemnic, że jeżeli ktoś osiągnłąby 10 w skali 1-10, złożyłbym mu niski ukłon . Nie obce mi są niektóre terminy, ale tak naprawde moja wiedza to 4, ewentualnie 5.

Ostatnio edytowany przez Leurii (2008-05-29 09:14:09)

Vobe, ludzki czarodziej.
Ludzi od zawsze pociągała magia. Kto by nie chciał spopielać przeciwników na odległość ognistymi kulami, razić wrogów piorunami, chować się za magiczną osłoną aalbo natychmiast znikać z pola walki? No właśnie, magia, mimo iż trudna do nauki przyciąga wielu ludzi. Przyciągnęła też Vobe'go. Syn kupca, niezbyt silny, niezbyt przystojny, ale diablo bystry. Bez problemu mógłby przejąć ojcowski interes, rozwinąć go, a w przyszłości wdać się w rodzinę szlachecką lub tytuł sobie po prostu kupić. Vobe jednak wybrał jednak ścieżkę tajemnych mocy. Nudziły go liczby, towary, kontrakty... Nie, żeby nauka na czarodzieja była specjalnie interesująca. Przez pierwsze 2 lat przynieś podaj pozamiataj. Dopiero potem rąbki wiedzy przekazanej przez Mistrza. W końcu w wieku 19 lat Vobe zakończył trening teorytyczny i zaczął wędrować po świecie. Miał parę przygód, magów jakoś one nigdy nie omijają. Dzięki nim rozwinął nawet całkiem sporo swoje umiejętności- poznał nowe czary, a także może ich dużo więcej przygotować. Jednak jeszcze dużo nauki przed nim...

Charakter- Wybiję się. Prawdziwie neutralny;)

Wygląd- 168 wzrostu, chudy, niebyt przystojny, brązowe oczy. Zwykły, przeciętny człowiek, łatwo tapia się w tłum. Zwykły, szary człowiek. Brązowe szaty, brązowy płaszcz, brązowy kapelusz.

Broń. Kostur, krótka kusza, bełty. No i czary, o których za chwilę;) Plus dodatkowo, chciałbym mu dać czerwononiebieski kamień Ioun, jak przejdzie;)

Czary: Wzorowałem się na 3cio poziomowym czarodzieju, specjalizacja nekromancja (potężna szkołą magii), a zakazana- iluzje (no w tym jawnej potęgi nie ma, mimo przydatnych czarów;) ), intelekt 19 (17, jak kamień Ioun nie przejdzie;) )
Znane:
Wszystkie zerowego poziomu
Poziom pierwszy-magiczny pocisk, promień osłabienia, oziębły dotyk, zbroja maga, identyfikacja
Poziom drugi: kwasowa strzała melfa, ohydny śmiech Tashy
Przygotowane:
0:
wykrycie magii x1
raca x2
światło x2
1:
magiczny pocisk x3
zbroja maga x1
promień osłabieni x1
2:
ohydny śmiech Tashy x1
Kwasowa strzała Melfa x1

Przypomniałeś mi o jednej rzeczy, której zapomniałem zamieścić w zakładce "Umiejętności". Jest to właśnie możliwość przeniesienia się (w D&D 3.0 raz na dzień) na plan cienia. Jest jedno ale. Ta umiejętność w tymże samym systemie jest dostępna od 12 poziomu, myślę więc, że możemy ją sobie podarować. Poza tym mógłybym nieco zepsuć Ci historię uciekając nagle w momencie, kiedy przykładowo mam zginąć( ) w Plan Cienia. Za to mogę zamiast tej umiejętności wykorzystać inną, którą zyskuję automatycznie stając się pomrokiem i którą zapomniałem zanotować powyzej (jak to mam w zwyczju ). Jest to widzenie w ciemnościach na 18 m (chyba że mój wzrok napotka mgłę czy inne nienaturalne zaciemnienia). Resztę umiejętności przemilczę, ponieważ jak mówiłeś "możecie stworzyć sobie dowolną (niewypakowaną ale tez zaraz nie beznadziejną) postać fantasy", więc nie chciałbym, żeby okazało się że moją postać powinienem stworzyć z "Podrecznikiem do przygód epickich".

Też uważam że zaczynanie przygody zawsze od pierwszego levelu jest bez sensu, bo gra się po prostu mięczakami. Mówiąz niewypakowana miałem na myśli nie-epickie Dlatego też, z uwagi na to ze wszyscy tutaj znamy mniej lub bardziej DnD, uznaję że postać może sięgnąć 10lev włącznie. To nawet da mi większe pole do popisu w zakresie potworów, dzięki Avis

Ostatnio edytowany przez Kristoff (2008-05-29 20:28:40)

Dobra, trochę kazałem na siebie czekać, ale mieliśmy trochę do robienia na PG;)

Vobe podczas swoich podróży chodził różnymi szlakami. Bywał w miastach i wsiach, poruszał się konno i statkiem. Bywało też naturalnie, że lądował na kompletnym pustkowiu. I właśnie na takim pustkowiu znalazł swój cenny skarb- kamień Ioun, który wyostrza umysł i sprawia, że myśl jest bystrzejsza.
Naturalnie nie znalazł go leżącego ot tak na ziemi. Wydarł go śmierci. Dosłownie- zabrał z opuszczonej wierzy jakiegoś dawno zapomnianego czarnoksiężnika. Który to czarnoksiężnik, już w postaci szkieletu, nie chciał za bardzo rozstać się ze swym skarbem… Ale zacznijmy od początku.
Vobe wędrując po jakiś bezimiennych pustkowiach mókł. Padał deszcz, i za cholerę nie było się gdzie schronić. Na domiar złego wzmagał się wicher, a z oddali słychać było ponure grzmoty zwiastujące nadchodzącą burzę. Dlatego nie myślał za dużo o bezpieczeństwie, gdy z ciemności wyłoniła się wieża. Ot zwyczajna, z kamienia. Vobe pogonił konia, i już po niedługim czasie był pod drzwiami. Grzecznie zapukał. Potem zapukał głośno. W końcu zniecierpliwiony wymówił inkantacje, rozprostował palce, i użył magicznych pocisków. Czar zniszczył zamek i zawiasy, pozostawiając jednocześnie drzwi całe. Dzięki temu do środka nie wiało ca bardzo.
    Vobe co prawda nie spodziewał się, że będzie przytulnie, ale nie spodziewał się, że miejsce będzie tak zapuszczone. Pajęczyny, stęchły odór. Ale nad wszystkim górowało niezatarte wrażenie magiczności miejsca. Mag zaczął szybko myśleć. Skoro jest tu coś magicznego, to najpewniej mieszkał lub mieszka tu jakiś mag. Ale z drugiej strony, gdyby tutaj naprawdę mieszkał miejsce byłoby chronione… a co tam, ważne, że sucho. Vobe postanowił przejść się po tym miejscu. Wszedł krętymi schodami na górę, mijając kilka drzwi. Jakaś spiżarnia, sypialnia… W końcu trafił na coś ciekawego. Przed sobą zobaczył bibliotekę. A w bibliotekach magów jest jak wiadomo całkiem sporo przydatnych rzeczy.
Zrobił krok do przodu… i cudem tylko niknął katastrofy. Stopień, na który chciał postawić nogę zniknął! Wisiał trzymając się następnego stopnia i podciągnął się na górę. Dysząc wejrzał do pokoju, i zobaczył kościotrupa. Nie przestraszył go, nie raz widział szkielety. I to groźniejsze, ruszające się. W tych było jednak coś dziwnego… zdawały się szydzić z niego. Vobe jednak wiedział, że szkielet to tylko szkielet, i dopóki nie jest ożywiony mocą nekromancji nie ma prawa szydzić. Wszedł więc bez wahania. Jednak, gdy wchodził od łukowatego przejścia do biblioteki oderwała się cegła i uderzyła go w lewę ramię. Ból był paskudny, tępy, promieniujący do serca. Po tym wypadku Vobe zrewidowałby swoje poglądy na temat tego, co mu się może stać w tym miejscu i czy szkielet może czy nie może z niego szydzić i przeczekałby burzę na dole, lecz… dostrzegł coś niebywałego. Niedaleko głowy szkieletu spoczywał jakiś czerwony kształt.
Vobe poczuł dreszcz. Dobrze znał ten przedmiot. Jest to obiekt pożądania wielu magów. Kamień Ioun. Po prostu go aktywujesz, a on cię wspomaga. Nie zajmuje rąk, nie przeszkadza w czarowaniu… idealny przedmiot prawie. A ten tym bardziej by mu się przydał. Był to szczególny kamień, który zwiększa inteligencję. Vobe nieświadomie oblizał wargi. Bardzo by mu się przydał ten kamień.
Rozejrzał się po bibliotece. Regały z książkami, wypalone pochodnie, jakaś zbroja stojąca pod ścianą. No i szkielet na drugiej stronie biblioteki. Zrobił krok uważnie się rozglądając, i zaraz się cofnął. W miejscu gdzie dosłownie przed sekundą stał spadł regał. Vobe przełknął głośno ślinę. Ale już postanowił- kamień będzie jego. I nawet wiedział jak tego dokona.
Użył na siebie wszystkie zaklęcia ochronne, jakie miał zapamiętane. Podpalił regały, a w kierunku zbroi posłał magiczne pociski i kwasowe strzały. I… pobiegł po kamień. Słyszał, jak za nim przewracają się regały, jak pęka podłoga jak zbroja upada, a halabarda, którą trzymała odbija się od magicznej osłony. Ale on nadal biegł. Dopadł do kamienia, chwycił go, i wskoczył na parapet okna. Było dosyć wysoko, a już czuł, jak wieża zaczyna się walić.
Szybko wyskandował zaklęcie skoku i skoczył w dół. Udało się w ostatniej chwili. Owszem, nabawił się paru siniaków, ale miał kamień. A kątem oka, przez okno do biblioteki zobaczył szkielet maga. I wydawało mu się, że czaszka już nie uśmiecha się złośliwie, tylko wygląda na jakby… zszokowaną.
Cóż pomyślał Vobe. Wygrywa lepszy. Szkoda tylko, że wieża się zawaliła. Jednak noc trzeba będzie spędzić na dworu, w deszczu. Bo w rumowiskach na pewno nie będzie bezpiecznie…