Fantazje

Leurii
Korytarz ciągnął się już tak daleko, że wędrówka nim zaczęła ci raczej przypominać spadanie w bezdenną studnię. Mrok był tutaj bardziej natarczywy niż na otwartej przestrzeni, ześlizgiwał się z czarnych ścian i wirował w powietrzu tłamsząc bezlitośnie ogniki nielicznych świeczek. W istocie ich blask bardziej podkreślał wszechobecną ciemność niż ją odpędzał. Ale ty kroczyłeś zdecydowanie do przodu, widząc tylko swoje własne myśli, nieważne ile jeszcze przyjdzie ci przejść, gdzieś tam na końcu tej ścieżki kryją się drzwi do Kronik Zakazanej Myśli, skarbnicy wiedzy, wobec której twoje dotychczasowe osiągnięcia były niemalże niczym.

Tylko członkowie Rady Starszych mieli dostęp do ksiąg zgromadzonych w tym tajemniczym miejscu. W ostatnich dniach jednak twój wrodzony pociąg do sekretnej wiedzy przybrał na sile obierając postać chorobliwej fascynacji. Zwykłe manuskrypty i księgi zaklęć przestały ci wystarczać, zacząłeś rozumieć, że gdzieś tam za kurtyną rzeczywistości musi się kryć świat pełniejszy i zasobny w prawdziwą wiedzę, której poszukujesz. Dlatego zdecydowałeś się zaryzykować swoją reputację a może nawet i życie dla możliwości odwiedzin tego miejsca.

Głowna sala roztworzyła się przed tobą zupełnie niespodziewanie jakby ktoś podniósł kotarę z magicznej latarenki. Błękitny poblask spływał kaskadą z ogromnej kuli zawieszonej pod sufitem, na wysokości kilku pięter. Zdawała się powoli pulsować, przypominając bicie serca jakiegoś monstrum. Wokół ścian ułożone były były stosy starych, poczerniałych ksiąg. Schody wznosiły się spiralnie ku magicznej kuli światła, korytarze wypełnione regałami rozchodziły się promieniście tworząc misterny labirynt. Oto miejsce, którego poszukiwałeś, tutaj mógłbyś spędzić resztę swojego życia. Dopiero gdy opadł już twój zachwyt dostrzegłeś rozlaną na samym środku komnaty kałużę najgłębszej czerni jaką w życiu widziałeś. W centrum monumentalnej groty znajdowała się półpłynna pustka emanująca złem. Musisz być ostrożny, musisz się też pośpieszyć, czujesz że nie powinieneś przybywać w tym miejscu za długo.

Avis
Bębniący o szyby deszcz oraz sam harmider wewnątrz karczmy, sprawiły, że nikt nie zauważył twojej obecności. Pogrążeni w zapalczywych dyskusjach miejscowi nie zwróciliby nawet uwagi, gdyby tuż obok nich przemaszerował smok. Było ci to bardzo na rękę. Znalazłaś sobie mały stolik wciśnięty między filary i poczęłaś bacznie przyglądać się poszczególnym gościom. W ten dżdżysty wieczór karczma przeżywała małe oblężenie ku uciesze gospodarza, którego jedynym zmartwieniem jest zapewne niedopuszczenie do burdy, która przy takeij ilości ludzi jest bardzo sposobna. Mimo tłumu, dzięki swym bystrym zmysłom wyłoniłaś z tłumu dwóch podejrzanych osobników, z pewnością parających się magią. Jeden z nich sycił się posiłkiem. Twoją uwagę przyciągnęło jego odzienie. Był magiem, to oczywiste że musiał się dziwacznie ubierać, ale zupełnie nie przypominał tych snobów których często okradałaś w ich bogatych, eleganckich apartamentach. Ten sprawiał wrażenie nie do końca sprawnego umysłowo. Nosił pstrokate szaty pocięte przez pijanego krawca i fikuśne ozdoby. Łapczywie pożerając jakiś bliżej nierozpoznawalny kawał mięsa spoglądał błędnym wzrokiem po całej gospodzie w zupełnie nieprzewidywalny sposób. Kilka kroków dalej, stał wsparty o ścianę dosyć postawny mężczyzna ubrany w czarne szaty z odcieniem głębokiego błękitu. Nosił jakiś amulet ale stał zbyt daleko aby można było rozpoznać wyryty na nim obraz. Sprawiał wrażanie znudzonego ale emanowała z niego też aura tajemniczości i złowieszczości. Wieszczka utrzymywała że jeden z Kaosytów rezyduje w tej karczmie, jest "skrzynką kontaktową". Teraz plujesz sobie jednak w brodę że nie zapytałaś jej jak się ubiera ten mag.

Vobe
Dzień chylił się ku zachodowi. Miodowo-żółte światło przesączało się przez rumiane listki wśród jednostajnego, usypiającego szumu. Zawsze lubiłeś odwiedzać Silvermoon na jesieni, uważałeś, że wtedy prezentuje się najokazalej, niczym wielobarwny klejnot. Po każdej mniej lub bardziej niebezpiecznej wyprawie dobrze jest wrócić do tego wielokulturowego miasta, przepełnionego natchnieniem i życzliwością. Kiedy tak jechałeś traktem pogrążony we własnych myślach, niespodziewanie rozproszył cię jakiś hałas przypominający uderzenie w ogromny bęben. Czyżby niespodziewany podchód orków? - przemknęło ci przez myśl - nie, to zupełny absurd, ten dźwięk przypominał bardziej jakąś eksplozję.

Wrodzona ciekawość skłoniła cię do zbadania sprawy, miałeś jeszcze dość czasu żeby spokojnie dojechać do gospody "Pod Łbem Wiwerny" zanim nadejdzie zmrok. W tych lasach nie miałeś się raczej czego obawiać, dlatego raźnie prowadziłeś konia przez chaszcze. Mimo że niepokojący dźwięk zabrzmiał tylko raz, doskonale orientowałeś się z jakiego kierunku przybył. Nim minęły dwie klepsydry zaczęły dobiegać do ciebie czyjeś podniesione głosy. Zsiadłszy z wierzchowca pozostawiłeś go za sobą by bezszelestnie zbliżyć się do źródła zamieszania. Na wszelki wypadek sięgnąłeś po swój drogocenny Kamień Ioun, który zdobyłeś na ostatniej wyprawie, który zaczął natychmiast wirować wokół.

W oddali majaczyły potężne, masywne sylwetki. Nie potrafiłeś domyślić się do jakiej rasy należą istoty krzątające się wśród drzew. Miały niebieską skórę, o intensywnej barwie i nosiły się na nieznaną ci modłę. Na domiar, posługiwały się nieznanym ci językiem składającym się z kaszlnięć i mlaśnięć. Mimo że nasłuchiwałeś z całych sił, nie byleś w stanie wyłowić z tego bełkotu ani krzty sensu. Czy to jakieś groźne istoty? Może jacyś przybysze o niecnych zamiarach, wówczas należałoby sprowadzić gwardię. Ale niebieskie istoty nie wzbudzały w tobie niepokoju. Sytuacja skompilowała się jednak dopiero, gdy wśród obcych dostrzegłeś rannego leżącego bezradnie wśród listowia.

Vobe
Istoty wyglądały na równie zaskoczone jak ty, jednak szybko się zreflektowały - jeden z nich, najbogaciej odziany i najdostojniejszy, rzucił kilka szybkich poleceń swoim kompanom zamaszyście gestykulując. Nie wydawał się rozgniewany a raczej bardzo zaaferowany i przejęty, lecz pozory mogą mylić. Pozostali otoczyli cię luźnym kołem i w powietrzu zaczął rozchodzić się charakterystyczny zapach magii, na który byłeś zawsze wyjątkowo wyczulony. Było to tym dziwniejsze, że niebiescy nie wykonywali żadnych gestów ani nie wypowiadali słów tak, jakby nagle sami zaczęli emanować mistyczną mocą. Kiedy gorączkowo zastanawiałeś się nad sytuacją, jeden stwór zaczął mówić do ciebie w języku, który nie przypominał już charkliwego bełkotu. Pewne słowa brzmiały nawet podobnie do ludzkich, lecz nie dostatecznie byś mógł je zrozumieć. Inny podszedł w międzyczasie do rannego i zaczął go dokładnie oglądać, musiał zauważyć, że znów ma się gorzej. Już po chwili podnieconym głosem oznajmiał coś przywódcy, najwyraźniej chodziło mu o ciebie, bo wskazywał cię palcem, wciąż mówiąc. Wtedy twój wzrok napotkał spojrzenie przywódcy dziwnych istot a on powiedział do ciebie płynną ludzką mową:

- Czy potrafiłbyś wyleczyć naszego przyjaciela, magu? - rzekł bardzo spokojnie, ale coś w jego mowie wzbudzało twój głęboki niepokój. Jego usta poruszały się zupełnie nieadekwatnie do wypowiadanych słów zupełnie jakby ktoś przez niego przemawiał lub działał tu jakiś urok. A może to wina stresu i wywołanych nim przewidzeń? Nie ma czasu na zastanawianie się, trzeba coś odpowiedzieć.

Leurii
Pierwsza z ksiąg nosiła wyraźne ślady po ciężkich przejściach, zupełnie jakby w przeszłości strawił ją kwas lub płomień. Nieliczne fragmenty, które można było odczytać były zapisane piekielnym alfabetem. Miałeś już styczność z tego rodzaju pismami. Szybko jednak zorientowałeś się, że woluminy zalegające przy wejściu stanowią zbiór zniszczonych ksiąg, które prawdopodobnie oczekują renowacji. Zagłębiłeś się zatem w pierwszy korytarz odchodzący z komnaty. Na regałach spoczywały tomy w zdecydowanie lepszym stanie. Zdawały się łapczywie pochłaniać blade światło sączące się z kuli. Wiele z nich stanowiło wynurzenia diabłów o naturze zła, traktaty o sztuce wojennej i inne opisy które nie interesowały cię bezpośrednio. Jednak atmosfera tego miejsca sprawiała że wszystko wydawało się bardziej intrygujące z uwagi na tajemniczość tego miejsca oraz fakt że wtargnąłeś tu bezprawnie. Zaczytawszy się w opisie wojennych zmagań, które toczyły się w nieznanych ci światach czy też wymiarach, usłyszałeś nagle zduszone szepty dobiegające dookoła. Z hukiem zatrzasnąłeś okładki wzbudzając tumany kurzu, który w zupełnej ciszy opadł na zimną posadzkę. Musiało ci się wydawać. A może to słowa w księdze zaczęły same do ciebie przemawiać? Odłożyłeś ją z powrotem na półkę i zwróciłeś się ku dalszym korytarzom. Wyglądało na to, że im dalej idziesz tym większe i dostojniejsze księgi napotykasz. Znajdowałeś się teraz na drugim piętrze spiralnych schodów, blisko galerii skąd rozciągał się widok na całą główną komnatę. Korytarz wspinał się jeszcze wyżej ale nie byłeś pewny czy powinieneś tam iść. Większość ksiąg dygotała niespokojnie lub wysączała się z nich mroczna substancja. Czy to one tak szeptały? A może ktoś cie obserwuje - kilka razy katem oka dostrzegłeś nienaturalne cienie, nic jednak poza tym. W bibliotece zalegała grobowa cisza.

Ostatnio edytowany przez Kristoff (2008-06-11 20:12:53)

Avis
Ponieważ mężczyzna zdawał się zadumany i nieobecny nabrałaś dość śmiałości, by skupić swój wzrok na amulecie. Wykonany był ze srebra lub z platyny, w środku znajdował się niebieski klejnot ale nie szafir, inny minerał, którego wcześniej nie widziałaś. Wisior wykrojony był w misterny kanciasty kształt dwóch płytek które na przemian zachodziły na siebie. Gdy przesunęłaś się pół kroku bliżej, aby wyłuskać napis okalający klejnot, niespodziewanie mężczyzna powoli odwrócił głowę w twoim kierunku, zupełnie jakby od dawna wiedział, że go obserwujesz. Spłoszona szybko odwróciłaś głowę choć wiedziałaś że nie powinnaś tak zareagować. Ale może dzięki temu mag weźmie cię po prstu za ciekawską dziewkę i nie zainteresuje się tobą. Ciekawe w jakim pokoju się zatrzymał, a także ten drugi.
Tak czy inaczej, ani na rękach ani na amulecie nie widniał znak rogatego węża. Może pomyliłaś się w swoich osądach i należy zbadać drugiego maga. Patrzyłaś teraz na niego z pogardą. Zjadłszy posiłek zaczepiał dziewczyny roznoszące trunki wyraźnie mając ochotę na małe pieszczoty, one jednak z uporem mu domawiały.

Leurii
Stojąc w milczącym bezruchu mimowolnie wstrzymałeś oddech. Kroki zbliżały się coraz natarczywiej. Wtem, zza załomu korytarza wychynęło bardzo dziwne stworzenie. Było nagie i bezwłose. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałeś. Jego szczupła sylwetka kiwała się nieporadnie gdy z plaśnięciami stóp przeszło tuz koło ciebie. Z grubsza wyglądało jak człowiek gdyby nie nadnaturalnie duże usta a właściwie jama w ich miejscu, ziejąca przepastną pustką. Stworzenie przeszło obok ciebie bacznie się rozglądając, nei było jednak wiadomo w która stronę patrzy bowiem jego oczy były mętne. Przez chwilę myślałeś że mimo ochronne zaklęcia przejrzało cię, ale w następnej chwili odbiegło pokracznie i zniknęło ci z oczu. Czyżby był to jakiś strażnik księgozbioru? Nie wiadomo jakie potworności czają się w czarnej sadzawce w głównej komnacie. Może przywabił je ryk księgi?
Wolałeś nie zastanawiać się nad tym dłużej. Dziarskim krokiem ruszyłeś po schodach ku niższej kondygnacji biblioteki. Pomimo wciąż pojawiających się spontanicznie szeptów i pomruków odzyskiwałeś panowanie nad sobą. Bez trudu dotarłeś do wielkiej sali. Zanim odszedłeś, zdołałeś jeszcze katem oka dojrzeć dwóch pomroków spacerujących po trzecim piętrze z dwoma mefitami blasku na łańcuchowej uwięzi. Jedna księga to wielki skarb, czas odejść i się gdzieś ukryć, aby można było spokojnie zgłębić jej treść. Nie byłęś pewien czy twój dom jest dobrym miejscem, może lepiej przeczekać kilka dni w ukryciu? Ale z drugiej strony twoje znikniecie wzbudziło następne podejrzenia, może lepiej nie popadać w paranoję?

Patrząc ze skupieniem na istotę wolno i wyraźnie mówię- niestety nie, nie znam czarów leczących. To magia kapłanów, ja zaś jestem magiem. Mogę za to wysłać szybką wiadomość do miasta, by sprowadzili kogoś kto potrafi leczyć.
Niebieska istota porozumiała się w dziwnym języku ze swoimi kompanami, potem popatrzyła na mnie, i znowu usłyszałem ten dziwny, nienaturalny głos- dobrze, tylko śpiesz się. Naszemu towarzyszowi nie zostało wiele czasu.
Kiwam głową i rozpoczynam rzucanie zaklęcia. Krzyżuje dłonie, machając palcami niczym ptak, mrucząc magiczne słowa zaklęcia. Już po chwili od moich dłoni odrywa się cień przyjmując materialną postać sowy, która leci w stronę Silvermoon.
Znowu spoglądam na przywódce istot, i powodowany wrodzoną ciekawością pytam- "A w zasadzie jakiej rasy jesteście?"

Tak, zdecydowanie nie będę popadać w paranoję, pomyślałem. Poszedłem do domu i zamknąłem drzwi. Zabezpieczyłem je prostym zaklęciem, który poinformuje mnie, gdy ktoś wchodzi lub wychodzi przez drzwi. W Okna nie miałem, właściwie nie było po co go tu mieć. I tak widziałem w ciemnościach, a widok za nim nie zachwycałby. Tym razem sprawdziłem księga, czy nie ma żadnych zabezpieczeń i wykryłem kilka. Szybko je usunąłem i... zawahałem się. Może były tam też takie, których nie potrafiłem usunąć. Gdybym jednak zapytał się o to starszego, wzbudziłbym podejrzenia. Postanowiłem więc zaryzykować i otworzyłem księge na pierwszej stronie. Nie wydobył się z niej żaden ryk, uznałem to więc za dobry omen. Większość stronic ukazywała historię Netherilu, mnie jednak interesowały konkrety. Przekartkowałem więc szybko wielki tom aż natknął się na coś co mnie zaintrygowało. Był zatytuowany "Podróże planarne". Zawsze ciekawiło mnie, jak naprawdę się tu dostałem. Zagłębiłem się więc w lekturze, chowając księgę pod łóżko, gdy słyszałem najcichsze nawet kroki. Teraz się bałem.